Wat de bloeiende hazelaar ons vertelt

Eind januari gaf ik aan kinderen een natuuratelier waarin we insectenhotelletjes gebouwd hebben. We hadden holle takjes nodig voor de solitaire wespen en bijen en die gingen we zoeken in het nabijgelegen bosje.

Tijdens hun zoektocht wou ik de kinderen een vleugje magie meegeven: ik liet hen kennismaken met het moment dat de hazelaar in bloei staat….

Met hun loepjes speurden de kinderen naar de minuscule paars-rode stampertjes van de hazelaar. ‘Zo mooi…!’ hoorde ik hen vol verwondering roepen.

De eerste stap van mijn missie was geslaagd. Nu hoop ik vurig dat zij dit gevoel opgeslagen hebben, misschien ergens diep weggestoken, maar wel dat ze het met zich meedragen.

Het gevoel van ‘jippie, de eerste hazelaar staat in bloei!’. Het heeft iets kinderlijks, die blijdschap, en toch ervaar ik het heel sterk als midden veertiger...

Het is één van de eerste tekenen die de natuur geeft dat ze wakker aan het worden is. En ik samen met de natuur.

Ik vraag me af: ervaar je dit zelf ook?

Dat je nu pas stilletjes aan uit je winterslaap geprikt wordt?

En dat jij misschien, net als ik, weinig hebt met het vieren van 1 januari omdat het niet als een startpunt, maar als een ‘middenin’ voelt? Midden in de cyclus van vertragen, in zichzelf keren, stilvallen, … die al ingezet was in de late herfst?

Of je nu op Lichtmis pannenkoeken eet of niet, trek even naar buiten, groet de nieuwe stap die de natuur aan het nemen is, neem het in je op, doe een ritueeltje, dank de natuur, maak er een tekening van, geef even aandacht aan wat er nu is en vervul je met je ‘kinderlijkheid’, met contentement dat dit gewoon simpelweg mag en kan!

P.S. Imbolc is een oud Keltisch jaarfeest dat gevierd wordt op de vooravond van 1 februari. Het viert met veel vuur de vruchtbaarheid van de aarde, het verwelkomt het licht. Met zuiveringsrituelen wordt plaats gemaakt voor de lente en wordt de winter opgekuist.